تا فکر و ذکر من همه دیـدار دلبـر است           من در میان جمع و دلم جای دیگر است

من در میان جمع و دلم سمت سامراست           آنجا که اشک زائرش از آب کوثر است

دیری است رفته است و دگر و برنگشته است           دیری است آسمـان دلـم بی کـبـوتر است

او پیش رو نشسته و من کـورم از گـنـاه           او می زند صدایم و ما گوشمان کر است

آواره ایــم در هــیــئـات و شـنـیــده ایــم           در روضه احتمال حضورش قوی تر است

شــایــد صــدای گـریــۀ آقـا بــلــنــد شــد           چون روضه های مادر او گریه آور است

در فـاطـمـیـه پـهـلـوی او تـیــر می کـشد           او نیز زخمی غـم دیــوار و آن در است

آقـا سـری بــزن به مـدیــنــه نـگــاه کـن           کوچه ز جور خصم چو صحرای محشر است

آقــا بـگــو چـگـونـه تـحــمــل بــیــاورم؟           یک زن که در مقابل یک فوج لشکر است

انـگـار در گـلـوی شـمـا بغـض می شـود          آن ریسمان که بسته به دستان حیدر است

اینجا بــرادران همه در فـکـر خـنـجـرند          شکر خــدا که یـوسف ما بی برادر است

گـرچـه پُـر از گـنـاه ولـی در رکـابــتـان          آخر شهید می شوم، این حرف آخر است